4.1. Wychowanie w duchu tradycji kawaleryjskich |
W różnych epokach historycznych, zależnych od potrzeby miejsca i czasu możemy rozróżnić kilka modeli wychowania których celem było wykorzystanie ofiarnego i oddanego państwu obywatela:
- Wychowanie rycerskie,
- Wychowanie kawaleryjskie.
|
Wychowanie kawaleryjskie, to system wychowania stosowany w okresie międzywojennym II RP; kandydat na żołnierza pełnił najpierw służbę w okresie rekruckim, gdzie jako ułan podchorąży szkolił i wychowywał się według programu, regulaminów i instrukcji do szkolenia opracowanych przez Departament Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych (MSW) na potrzeby brygad i pułków kawalerii. | Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu (CWKaw.) jako główny ośrodek szkoleniowy powołany został od 1 czerwca 1928 r. Celem CWKaw. było wpojenie w żołnierzy umiejętności i sprawności potrzebnych przyszłym dowódcom najpierw drużyn, a następnie plutonów, a później szwadronów. |
Spełnienie programu szkolenia stawianym przed CWKaw. dawało:
- Wzorowe wyrobienie żołnierskie oraz dobrą, praktyczną znajomość służby kawaleryjskiej;
- Wszechstronne wojskowe wyszkolenie teoretyczne i praktyczne;
- Poznanie zasad taktyki walki kawalerii i innych broni, z którymi kawaleria współdziałała na polu walki;
- Wychowanie w duchu patriotyzmu i wielkich, narodowych tradycji rycerskich.
|
Środki wychowawcze stosowane przez oficerów w CWKaw. były następujące:
- przykład osobisty dowódcy,
- wpajanie przywiązania do tradycji kawaleryjskich,
- ćwiczenia fizyczne i rygor,
- warunki życia i otoczenia,
- oddziaływanie na uczucia szkolonego,
- pobudzanie sił duchowych, takich jak:
- obowiązek wobec ojczyzny,
- kult wodza,
- honor żołnierski,
- karność,
- męstwo i odwaga,
- koleżeństwo,
- przywiązanie do wodza,
- duch kawalerii.
|
Wychowanie ma decydujący wpływ na osobowość w kształtowaniu się psychiki i charakteru przyszłego człowieka - kawalerzysty. Przyniesione na świat wrodzone zadatki nie wyznaczają możliwości rozwoju osobowości. |
|